VVE-er in de ouderenzorg met mensen met een hersenziekte
Mijn persoonlijke verhaal over St Barbara en het contact met Corine
Het tot stand komen van deze blog is dat ik als vrijwilliger zelf verbonden ben met St Barbara, zorginstelling in Ede. Daar heb ik fijn contact met Corinne en andere medewerkers uit de zorg. Als dochter en mantelzorger ben ik al sinds 2006 hier verbonden, na de opname van mijn lieve moeder in deze instelling-organisatie Vilente. De liefde die mijn moeder hier door al het zorg personeel heeft ervaren tijdens haar ziekte Alzheimer, is omgezet naar een warme band op de afdeling. Inmiddels werk ik hier met veel plezier als vrijwilliger, waarin ik een actieve bijdrage mag geven. Op speciale dagen regel ik de spullen en het opzetten van een rommelmarkt. Met deze opbrengst kunnen de bewoners dan extra uitjes doen. Ik mag vaak mee met deze uitjes, want er is altijd een tekort aan handjes. Duwen van een rolstoel, praatje maken, en veel lachen met elkaar. Het is vooral echt werken, totaal anders dan achter een bureau zitten. Echt respect voor iedereen die werkzaam is in de zorg! Ik ben zeer dankbaar voor het fijne contact met Corinne, Ria en de collega’s van St. Barbara.
Wat leuk dat ik je mag interviewen, Corine wat wilde jij later worden?
Eigenlijk heb ik nooit een specifiek beroep in gedachten gehad. Wel wist ik dat ik later graag oma wilde worden! Dat leek mij zo leuk, ik had namelijk een hele leuke oma waar ik veel gezelligheid van had. Dat leek mij later ook wel wat. Misschien als ik er nu zo over nadenk, zat daar al de liefde in voor de ouderenzorg.
Wanneer heb je de keuze gemaakt om voor de zorg te kiezen?
Na mijn middelbare school heb ik een test gedaan en daar is uitgekomen, MEAO profiel.
Ik was 17 toen ik in de zorg kwam. Ik heb zeker geen zitvlees en wil altijd graag bezig zijn, niet lang achter de computer en een bureau. Dus kwam ik op de MDGO terecht met alleen maar vrouwen terwijl ik eigenlijk alleen maar vrienden had. Dus zo kwam ik in de thuiszorg terecht. Ik had in die tijd, nog thuiswonend, nog nooit schoon gemaakt, nooit gekookt en dit kwam allemaal terug. Ik zag destijds wel dat ik dit niet mijn hele leven zou gaan doen.
Door een stage van school kwam ik bij St Barbara terecht en eigenlijk vond ik dit helemaal niets aan. Ik heb daar 8 weken in de keuken gestaan. En maar 2 weken in de zorg met oudere mensen. Daar had ik dus gelijk een klik mee en wilde daar heel graag verder mee.
Mijn eerste werkervaring was met een pittige leidinggevende dame die nieuw was bij St Barbara. Ze wilde mij graag houden omdat ze een van de weinigen was die luisterde en deed wat er gedaan moest worden. Mijn sollicitatie was gelijk een contractbespreking. Ik ben nu 51 jaar en werk nog steeds bij St Barbara! Deze leidinggevende dame vroeg toen ik verkering kreeg of mijn vriend bezwaar had tegen werken in onregelmatige diensten. Dat was niet zo dus dan was het wel een goede partner voor mij, meende zij. En ik ben nog steeds getrouwd met deze man!
Ik heb één keer gedacht in die tijd, ik wil iets anders want je maakt op jonge leeftijd heel veel mee in zo’n tehuis . Dus toen ik zei dat ik ergens anders had gesolliciteerd buiten de zorg, en mijn ontslag wilde indienen om op te zeggen, accepteerde ze dit niet. Daardoor werd onze band anders en beter en ben ik uiteindelijk toch gebleven.
Doordat ik oververmoeid was, heb ik op aanraden van mijn leidinggevende, een hond genomen en 50% minder gaan werken. Ik heb 20 jaar lang leerlingen begeleid en nu ben ik, sinds 2 jaar, eerst verantwoordelijk verzorgende. Tijdens mijn vakanties neemt de tweede verantwoordelijke mijn taken over, dat is erg fijn. Zodat er altijd een collega is die de bewoners (en de familie) goed kent.
Werk en privé in balans
Wat ik fijn vind aan mijn werk is dat je vrij bent om zoveel mogelijk met de bewoners bezig mag zijn. Wat deden deze mensen vroeger thuis? Dat wat goed is voor onze bewoners willen we zo veel mogelijk behouden bij Vilente. De leef en omgangsregels, het zorgsysteem wordt grotendeels gemaakt door de zorgorganisatie, hier hebben wij ons aan te houden. Ik werk nu flexibel 24 tot 28 uur per maand, daarnaast doe ik in mijn vrije tijd ook nog veel voor de bewoners. Met lekker weer haal ik bewoners op om naar de Vlindertuin te gaan, dit zijn echt geweldige uurtjes, waarvoor ik geen uur betaald krijg. Dit soort uitjes kunnen gewoon niet tijdens werktijd, dus dat doe ik graag buiten mijn werkuren om. Ook winkel ik soms een uurtje met een eenzame bewoonster die geen familie heeft, zorg ik voor iets leuks op de verjaardag van bewoners die helemaal geen familie hebben. Dit is zeker niet verplicht maar gewoon omdat mijn hart dit leuk vindt om te doen!
Ontwikkeling in de zorg
Ik zit al 34 jaar in het vak en volg trainingen vanuit de organisatie. Eens per 3 jaar moet ik examen doen voor de BIG, dit is verplicht. Het is nodig om trainingen te blijven volgen, zo heb ik de Ergo til techniek training gevolgd, doe ik ieder jaar een E-learning voor de BHV, dit is nodig omdat je als VIG omdat je in de avond- en nachtdiensten vaak alleen op de afdeling bent. Voor stagiaires en nieuwe collega’s is het nog wel eens lastig om contact te krijgen met dementerenden bewoners. Deze mensen zijn vaak een rauwe versie van zichzelf. Dus als ze iets zeggen nemen ze geen blad voor hun mond. Ze zeggen wat denken, zijn goudeerlijk. Daar moet je wel tegen kunnen en accepteren, pas als je jezelf kent maakt het de omgang met deze doelgroep ook makkelijker.
- Je moet het ontruimingsplan goed weten
- Hoe voorkom je datalekken
- Omgangsoverleg over de bewoners die moeilijk in de omgang zijn, schreeuwen, agressie etc.
- Omgang met rouw, alle fases van het leven komen voorbij
- Omgaan met je eigen verdriet na het overlijden van een bewoner
Verzorgingshuis vroeger en nu
Vroeger mochten bewoners langer in een verzorgingshuis wonen, tegenwoordig mag een bewoner er pas wonen als de gezondheid erg achteruit is gegaan, bewoners overlijden bij ons dus nu eerder dan vroeger. De kamer moet na overlijden binnen een week weer leeg zijn, dit is best snel. Deze manier maakt het dan wel weer mogelijk dat er snel een nieuwe bewoner kan komen waar je weer een fijne band mee op kunt bouwen. Soms ben je blij voor een bewoner als ze komen te overlijden . Je ziet op je werk de rauwheid van het leven, mijn vak is nooit saai, je blijft leren, niet alleen voor je vak, maar ook in je gevoel. Je denkt meer na over de morele en het geloof, de waarden van het leven. Ik ben zelf opgevoed met heb u naasten lief. Dus niets menselijks is mij vreemd.
Ik geloof steeds meer in toevalligheden die geen toeval zijn …
Dienstverlening op een hoger level
De grens tussen werk en wat menselijk is, is heel dun in dit vakgebied. Met de dood omgaan, daarin zijn veel verschillende scenario’s. Soms wil een terminaal zieke bewoner , zijn of haar partner niet meer zien, dat is moeilijk, niet alleen voor de partner en de kinderen, maar ook voor ons. Een begrafenis bijwonen waarbij de partner van de overledene door dementie niet weet wie er overleden is, de kinderen daarmee zien worstelen … het grijpt je aan. Na afloop van zo’n afscheid ben je kapot.
De zorg is zeker niet een baan waar je veel geld mee zal verdienen, het verdient ook zeker niet slecht. Je wordt wel heel rijk in leven. Dat dan wel, daardoor houd je het ook vol, samen met je collega’s en zorgen voor de mooie en bijzondere bewoners. Het is dankbaar werk, je mag iets terug doen! Ik vroeg aan Corinne dat als je weer op aarde zou komen zou je dan weer dit beroep kiezen? JA 100%. Verzorgen, Petra, dat zit gewoon in mijn bloed. Ik ben helemaal geen tuttel type, ik laat mensen in hun waarde. Eerder ben ik een control type, zorg is echt een vak.
En toch… toch is dit het mooiste beroep voor mij
Wat maakt het vak interessant voor de mensen die de zorg in willen?
Corinne vertelt dat zij het mega interessant vindt om te puzzelen, wat is de staat van de bewoner? Ieder mens is uniek en heeft zijn eigen puzzel. De mensen die het meest moeilijk zijn is juist de uitdaging. Het is ook het werk van een EVV (eerste verantwoordelijke) meer te weten wat er speelt bij de bewonder. Het is dan ook mooi als je veel (levens) ervaring meeneemt, brengt in de functie van verzorgende. Voor jonge mensen die instromen in ons vak is het mooi als ze open en sociaal zijn, zich durven open te stellen. Empathisch en meelevend te zijn, jezelf af te vragen, hoe ga ik om met deze doelgroep? Veel wordt er gedacht dat het om handelingen gaat zoals prikken, medicijnen geven etc. Veel belangrijk is nog om tussen de bewoners te zitten en mensen te ‘lezen’. Sommige kunnen niet praten, dus dan is lichaamstaal en hoe kijkt iemand belangrijk om op te letten. In een team werken is bij ons heel fijn, je hebt steun aan elkaar in lastige situaties. Bijvoorbeeld als mensen hebben aangegeven niet gereanimeerd te willen worden.
Tot slot; wat zou jij willen dat er verandert binnen de zorg? Het blijft een vak waar je met mensen bezig bent, vaak vanuit de organisatie worden regels opgelegd die eigenlijk niet kunnen. Je hebt altijd 7 vette en 7 magere jaren, in de zorg is dat vaak 3-5 jaar. De ene keer kan alles en de andere keer kan er niets. Nu gaat het wel beter dat wij als leidinggevende ook meer betrokken worden bij het uitgestippelde beleid vanuit de organisatie. Meer betrokkenheid bij de verdeling van het zorgbudget intern. Dus nu is er vaak meer geld voor extra zorg voor bepaalde bewoners. Dat is al een vooruitgang. Alle beetjes helpen.
Liefs Petra
